Κυνήγι μαγισσών στη φετινή παρέλαση με μαθήτριες που τόλμησαν το δικό τους ΟΧΙ…

.

Στη φετινή παρέλαση στη πόλη μας για την επέτειο του ΟΧΙ,  του ελληνικού λαού, εμφανίστηκε να παρελαύνει ένα ασυνήθιστο τμήμα μαθητών. Η αυθόρμητη αντίδραση στην εξέδρα, ήταν ορισμένοι, ανάμεσα τους αντιδήμαρχοι, να χειροκροτήσουν. Κανείς δεν αποδοκίμασε τους μαθητές, κανείς δεν εξεμάνει, κανείς δεν αντέδρασε, ούτε τα όργανα της τάξης, και πολύ καλά έκαναν όλοι τους. Ωστόσο το γεγονός στη συνέχεια, δημιούργησε μια καταρχήν συζήτηση στη πόλη, η οποία φυσικά τροφοδότησε και θα τροφοδοτήσει τη συζήτηση πανελλαδικά. Αυτοί που κυρίως εξεγείρονται κατά των μαθητών, είναι πρόσωπα με πολιτικές απόψεις που κλείνουν σε συγκεκριμένη πλευρά...


Στη συζήτηση που έχει αναπτυχθεί στο διαδίκτυο, κυριαρχεί το πνεύμα των… αναμάρτητων που με τον ένα ή άλλο τρόπο, καλούν σε καταστολή, σε αποβολή από όλα τα σχολεία των μαθητριών, απολύσεις των εκπαιδευτικών τους, υπαλλήλων του δήμου, ακόμη κι αστυνομικών, κι άλλες ερντογανικής έμπνευσης απόψεις. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει ο δήμαρχος ΝΦ-ΝΧ, Γιάννης Βούρος!!!

Ας δούμε τι λέει στη σελίδα του δήμου στο φέισμπουκ:

Νέα Φιλαδέλφεια Νέα Χαλκηδόνα Πολιτών Πολιτεία - Γιάννης Βούρος

 «Δυστυχώς τη χθεσινή μεγαλειώδη επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στον Δήμο μας, της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας στιγμάτισε μια μικρή μερίδα γελοίων υποκειμένων χλευάζοντας και προσβάλλοντας τη μνήμη των πεσόντων στο έπος του '40 και μάλιστα υπό τη σκέπη της ελληνικής σημαίας. Τα άτομα αυτά φορώντας στολή παρέλασης παρεισέφρησαν από κάποιο στενό της Λεωφόρου Δεκελείας ανάμεσα στα σχολεία της πόλης που παρήλαυναν κανονικά. Η ταυτοποίηση αυτών των αξιολύπητων νεαρών κοριτσιών έχει ξεκινήσει καθώς ο Δήμος υποχρεούται να υπερασπιστεί στο ακέραιο την αξιοπρέπειά του.»

Στη καλύτερη περίπτωση, είναι απογοητευτικό ένας δήμαρχος που υποτίθεται πως είναι και άνθρωπος του πολιτισμού, να χαρακτηρίζει «γελοία υποκείμενα» και «αξιολύπητα νεαρά κορίτσια», μαθήτριες. Εντυπωσιακό είναι επίσης ότι χρησιμοποιεί το μετεμφυλιακό όρο «παρεισέφρησαν», ο οποίος χρησιμοποιούνταν από το καθεστώς και αποδίδονταν στους κομμουνιστές ή σε όσους θεωρούσαν ως τέτοιους, για να τους στείλουν σε στρατοδικεία, εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες. Σα να μην έφτανε αυτό, χρησιμοποιεί και τον όρο «ταυτοποίηση», που τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιεί η αστυνομία, σε περιπτώσεις που καλώς ή κακώς κάποιοι παραβαίνουν το νόμο. Κλείνει με το… πατριωτικό «ο Δήμος υποχρεούται να υπερασπιστεί στο ακέραιο την αξιοπρέπειά του». Αυτό το τελευταίο ας μη το σχολιάσω επί του παρόντος.

Ο δήμαρχος λοιπόν αφενός καθυστέρησε να παρουσιάσει την αντίδραση του. Αφετέρου επιχείρησε να ταυτιστεί με το κλίμα που επιχειρήθηκε να διαμορφωθεί από συγκεκριμένους κύκλους. Γιατί σε άλλη σχετική συζήτηση στο φέισμπουκ, εκφράζεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο και πνεύμα, για το ίδιο θέμα!

Ένας από εκείνους που σχολιάζουν μια σχετική ανάρτηση, παρατηρεί πως στη φωτογραφία διακρίνει, μια από τις μαθήτριες να φορά κόκκινο φουλάρι στο ένα της χέρι.

Επόμενος σχολιαστής, ο πρόεδρος της Κοινότητας Ν. Χαλκηδόνας, Ηλίας Γκρίτζαλης, παρατηρεί επίσης πως το κοντάρι της σημαίας, δεν έχει σταυρό.

Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει ο Γιάννης Βούρος. Εντοπίζει τη προσβολή στο μητροπολίτη, κι αστειεύεται αποκαλώντας το κ. Γκρίτζαλη, «Πουρρώ ή Πουαρρώ χαχα».

Καμιά σχέση δηλαδή με όσα με πολλή σοβαροφάνεια κι ακραίους χαρακτηρισμούς, έγραψε στη σελίδα του δήμου.

Ας δούμε τη συζήτηση:

·  Θανάσης Καλύβης  Κόκκινο φουλάρι στον δεξιό καρπό

·         Ilias Gkrintzalis Θανάσης Καλύβης εάν προσέξεις καλά τη σημαία επάνω δεν έχει σταυρό.

…

  

Giannis Vouros A Η προσβολή προς το πρόσωπο του Μητροπολίτη ήταν τεράστια.

…

  

Giannis Vouros A Ilias Gkrintzalis ντεντέκτιβ Πουρρώ

…

  

Giannis Vouros A Πουρρώ ή Πουαρρώ χαχα

Δε γνωρίζω τι ώθησε τις τολμηρές μαθήτριες, να προβούν σε αυτό, το όπως θα το χαρακτήριζα, διάβημα. Μπορεί να είναι διαμαρτυρία για τις αναχρονιστικές παρελάσεις, στις οποίες όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών, δεν ήθελε να συμμετέχει. Πόσο μάλλον σήμερα. Μπορεί να ήταν η ανάγκη να αποδοκιμάσουν τους κάθε λογής επίσημους, που πιθανά εκτιμούν ως  μεγάλους υποκριτές. Μπορεί  να ήταν η ανάγκη τους να διαμαρτυρηθούν για το χάλι της παιδείας, ή να διαμαρτυρηθούν για την… αριστεία. Μπορεί να ήθελαν να τραβήξουν τη προσοχή της κοινωνίας, που σε μεγάλο βαθμό περιφρονεί τις ανάγκες της νεολαίας. Μπορεί όλα αυτά και κάποια ακόμη.

Για μένα σημασία δεν έχει το φαινόμενο, αλλά οι αιτίες του. Αυτό νομίζω πως πρέπει να ισχύει για καθένα που θέλει να λογίζεται σοβαρός και ψύχραιμος. Αυτές οι μαθήτριες, είναι τα παιδιά μας, είναι η νέα γενιά που σύντομα θα είναι φοιτητές ή εργαζόμενοι. Είναι οι αυριανές ψηφοφόροι, οι μάνες που θα μεγαλώνουν την επόμενη γενιά. Πιθανά θα ανήκουν σε εκείνους που ενδεχόμενα θα κάνουν αποχή στις εκλογές, ή θα υποκύψουν στο μπούλινγκ που δέχονται σήμερα ή θα δεχτούν αύριο, και θα αναπαράγουν τα παραδοσιακά στερεότυπα, αποδοκιμάζοντας όσους σηκώνουν κεφάλι κι αγωνίζονται, όσους τολμούν να λένε ΟΧΙ!  

Ότι κι αν παρουσιάζουν, όσο προβληματικό κι αν φαίνεται στα μάτια μερικών συμπολιτών, εμείς το δημιουργήσαμε, ο κόσμος των μεγάλων, των ενήλικων. Αν υπάρχει λάθος, εμείς το κάναμε, όχι οι μαθήτριες. Και για να είμαι καθαρός απέναντι σε όλους, θεωρώ πως πιθανότερο, για να μη πω βέβαιο, είναι πίσω από αυτή τη παρουσία, να υπάρχει κάτι πολύ ενδιαφέρον, κάτι πολύ δημιουργικό. Που αν δε το ερμηνεύσουμε σωστά, η σκέψη μας, θα γυροφέρνει στα μονοπάτια μιας ανόητης καταδίωξης – καταστολής.

Η ανάγκη να τους επιτεθούμε, η επιθυμία να συντρίψουμε τη διαμαρτυρία τους, πηγάζει από την ανάγκη να υποταχτούν όπως έχουμε κάνει εμείς οι μεγαλύτεροι. Η επίθεση που δέχονται από το κατεστημένο και πιθανά θα δεχτούν από το σύστημα, σχετίζεται απόλυτα με την απουσία οποιασδήποτε αυτοκριτικής της εξουσίας και των διαχειριστών της. Δεν υπάρχουν φαινόμενα χωρίς εξηγήσεις, υπάρχουν όμως ανεξήγητα φαινόμενα, όταν στρουθοκαμηλίζουμε και δε θέλουμε να μάθουμε τις αιτίες τους...

Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως οι μαθήτριες, όχι μόνο ως πρόθεση, αλλά και ως αποτέλεσμα, κανένα πρόγονο και κανένα αγώνα δε πρόσβαλαν. Απλά οι ανασφάλειες του εκάστοτε κατεστημένου, επιβάλλουν να ταυτίζεται κάθε μη ελεγχόμενη πράξη ακόμη και στοιχειώδους ανυπακοής, με τη προσβολή όχι των εαυτών τους, αλλά εκείνων που χαίρουν κοινής αποδοχής κι ομολογουμένως έγραψαν ιστορία. Γιατί διαφορετικά, πρέπει να αποδεχτούν πως αν υπάρχει προσβολή, αφορά τους ίδιους.

Ποτέ δεν έδωσαν δικαίωμα ούτε ο Τσοχατζόπουλος, ούτε ο Παπαντωνίου, ούτε ο Καρατζαφέρης και πολλοί άλλοι, με τη συμπεριφορά τους στις εθνικές επετείους και όχι μόνο. Το σταυρό τους ευλαβικά, κερί πάντα στις εκκλησίες, οι σημαίες ψηλά, τεράστιο ενδιαφέρον για εξοπλιστικά προγράμματα και θυσίες από το λαό για να τα αγοράσουμε, για το καλό της πατρίδας... Ποτέ δεν έδωσαν δικαίωμα ούτε οι πάσης φύσης μεγαλοοφειλέτες του δημόσιου, για παρόμοια ζητήματα. Πρέπει όμως να συντρίψουμε κάθε ανήσυχο πνεύμα που υπάρχει στη νέα γενιά, για να συνεχίσει να βασιλεύει το σύστημα που από όποια μεριά κι αν το πλησιάσεις, βρωμάει…
  
Σε πολλά ζητήματα θέλουμε να είμαστε ή να γίνουμε ευρωπαίοι, παραχωρώντας πρόθυμα ή με λίγη γκρίνια, μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας, σε ξένα κέντρα αποφάσεων που δεν εκλέγονται αλλά διορίζονται. Που ελέγχονται και καθοδηγούνται με αδιαφανή τρόπο από το μεγάλο κεφάλαιο και τους διάφορους οίκους αξιολόγησης του… Οι πολίτες που είναι προσανατολισμένοι πολιτικά σε αυτή τη κατεύθυνση, είναι κι εκείνοι που κυρίως θέλουν να είμαστε ταυτόχρονα προσκολλημένοι σε πράξεις που δε μιμούνται τους ευρωπαίους. Περισσότερο μοιάζει με φερετζέ δηλαδή, εκείνοι που συμφωνούν ή επικροτούν το περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, να επιμένουν σε ότι δε κάνουν εκείνοι που τους τη παραχωρούμε. Όπως για παράδειγμα, είναι οι μαθητικές παρελάσεις ή οι γιορτασμοί των επετείων στις ενάρξεις πολέμων, αντί στη λήξη τους, για να τιμηθεί και υπενθυμιστεί η αξία της επιστροφής στην ειρήνη.

Κανένα πρόβλημα δε θα υπήρχε με τις μαθήτριες, αν διάβαζαν περιοδικά νεανικής αποβλάκωσης όπως κάποτε «Μανίνα» και «Κατερίνα», στα οποία ταχτικά εξώφυλλο ήταν ο Γ. Βούρος. Κανένα πρόβλημα δε θα υπήρχε, αν αντί να διαμαρτύρονται με αυτό τον τρόπο, έβλεπαν βιντεοταινίες της απόλυτης υποκουλτούρας και εθνικής αποβλάκωσης με πρωταγωνιστή το δήμαρχο μας. Οι γονείς των μαθητριών, ανήκουν σε αυτή τη γενιά, που γαλουχήθηκε με αυτή τη πολιτιστική ποιότητα, που τα κορίτσια τους εν πολλοίς, είχαν είδωλο αυτόν που τώρα χαρακτηρίζει τα παιδιά τους «γελοία υποκείμενα».

Κάποτε οι ίδιοι συντηρητικοί κύκλοι εξεγείρονταν με τη μίνι φούστα ή τα μακριά μαλλιά στις παρελάσεις. Κάποτε εξεγείρονταν με τη συμμετοχή μεταναστών που σήκωναν την ελληνική σημαία. Τώρα κάνουν πέτρα τη καρδιά και σιωπούν, αν οι μετανάστες είναι άριστοι…

Κανείς από τους ίδιους κύκλους, δεν έκανε θέμα την απουσία του δήμαρχου από τις εκδηλώσεις μνήμης, για τα θύματα της μικρασιατικής καταστροφής. Ο οποίος περιφρόνησε τις εκδηλώσεις, όχι για λόγους ανωτέρας βίας, αλλά γιατί έδινε παραστάσεις στη Κύπρο, κι ο εκπρόσωπος του δήμου κατάθεσε στεφάνι στο δήμο Αθήνας! Ποια είναι μεγαλύτερη προσβολή, αυτή των μαθητριών ή εκείνη του δήμαρχου;

Οι μαθήτριες νομίζω με τον τρόπο τους, έστειλαν το πιο αυθεντικό, το πιο σύγχρονο, το πιο περιεχτικό ΟΧΙ στο χάλι που όλοι ζούμε. Στη κοινωνία που υποταγμένη, κυκλοφορεί αδιαμαρτύρητα σκυφτή. Αξίζουν όχι μόνο της θετικής προσοχής μας, αλλά και συγχαρητηρίων. Σιγά μην υπόγραφαν μνημόνια οι αγωνιστές του ΄40 κι εξαθλίωναν το λαό για να μας αρμέγουν οι τοκογλύφοι. Αυτοί που αγωνίστηκαν στο πόλεμο κατά των καταχτητών, όχι μόνο δε θα αισθάνονται προσβεβλημένοι, αλλά θα χειροκροτούν από κει που βρίσκονται, που η νέα γενιά, ανήσυχη, βρίσκει τρόπους να εκφράζει, ότι δε κατάφεραν οι σύγχρονοι πολιτικοί μας εκπρόσωποι… Αυτές οι μαθήτριες δείχνουν πως μπορεί η κοινωνία να βρίσκεται αναίσθητη στο πάτωμα, αλλά στη νέα γενιά σιγοκαίει η φλόγα και υπάρχει ελπίδα!