Το ΚΚΕ κι η Λαϊκή Συσπείρωση αποδίδουν τις μέγιστες τιμές στο Σπύρο Τζόκα με αφορμή ένα βιβλίο του!!!

.
Το ΚΚΕ και η δημοτική του παράταξη, Λαϊκή Συσπείρωση, είναι γνωστό πως για πρώτη φορά στην ιστορία τους, απείχαν από οποιοδήποτε αγώνα, ακόμη και της απλούστερης μορφής, για την υπεράσπιση του άλσους της πόλης μας, όταν εμφανίστηκαν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, που θα εκμεταλλεύονται το γήπεδο της ΑΕΚ.

Αντίθετα, προεκλογικά, φρόντισε κεκαλυμμένα, να αβαντάρει αυτά τα επιχειρηματικά συμφέροντα, πραγματοποιώντας πολιτική προεκλογική εκδήλωση, για την οποία είχαμε γράψει σχετικά εδώ.

Πρόσφατα, πριν μια βδομάδα, ο δήμος ΝΦ-ΝΧ, η Λέσχη Πολιτισμού και Ιστορίας της ΑΕΚ, οι παλαίμαχοι της ΑΕΚ και οι εκδόσεις «Θεμέλιο», παρουσίασαν το νέο ιστορικό μυθιστόρημα, του Σπύρου Τζόκα, με τίτλο «Η ΚΡΑΥΓΗ  ΤΗΣ  ΣΙΩΠΗΣ».  Ο συγγραφέας, εκτός άλλων, στη προηγούμενη διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής, υπό την (α)Ρένα Δούρου, ήταν «φανατικός» αντιπεριφερειάρχης της.  

Την εκδήλωση χαιρέτησαν ο Δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας Γιάννης Βούρος, η Αντιπρόεδρος της Λέσχης Πολιτισμού και Ιστορίας της ΑΕΚ Χριστίνα Σούκερη και ο Πρόεδρος της ερασιτεχνικής ΑΕΚ και Β’ Αντιπρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΚ Αλέξης Αλεξίου.

Για το βιβλίο μίλησαν οι παλαίμαχοι καλαθοσφαιριστές της θρυλικής ομάδας της ΑΕΚ του 1968 Χρήστος Ζούπας και Στέλιος Βασιλειάδης καθώς και ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ Στέλιος Σεραφείδης.

Αποσπάσματα διάβασε ο ηθοποιός Νίκος Βερλέκης, ενώ τραγούδησαν οι Δημήτρης Κοντογιάννης και Τάκης Κωνσταντακόπουλος.

Την παρουσίαση συντόνισε ο δημοσιογράφος – διευθυντής σύνταξης της Ώρας των Σπορ Πάνος Λούπος.

Παρόντες στην εκδήλωση, ήταν: 

ο Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στο Βόρειο Τομέα Αθηνών Δημήτρης Καιρίδης, 
ο Περιφερειακός Σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης Γιάννης Πρωτούλης, 
η π. βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ελένη Αυλωνίτου, 
ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας δημοτικός σύμβουλος Νίκος Σερετάκης, 
ο Αντιδήμαρχος Μιχάλης Κουτσάκης, ο αντιπρόεδρος του Π.Π.Ι.Ε.Δ. και δημοτικός σύμβουλος Χρήστος Κοπελούσος, 
ο δημοτικός σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας Γιάννης Ζαχαριάδης, 
ο πρόεδρος της Κοινότητας Νέας Χαλκηδόνας Ηλίας Γκρίντζαλης, 
η κοινοτική σύμβουλος Νέας Φιλαδέλφειας Αγγελική Σουρτζή, 
η κοινοτική σύμβουλος Νέας Χαλκηδόνας Χαρά Δαρσακλή, 
ο πρόεδρος της ομάδας χάντμπολ της ΑΕΚ Σταμάτης Παπασταμάτης, 
ο διευθυντής επικοινωνίας της ΚΑΕ ΑΕΚ Γιώργος Νικολάου, 
ο παίκτης της ομάδας μπάσκετ της ΑΕΚ Δημήτρης Μαυροειδής, 
οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ Μιχάλης Σιμιγδαλάς, Ηλίας Ατματσίδης και Τάκης Καραγκιοζόπουλος, 
ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα Σμ. Γιάννης Γεωργαράς, 
ο π. αθλητής του στίβου Κώστας Τζίβας καθώς και αρκετοί συμπολίτες μας.

Για τον 902 gr, στην εκδήλωση, παραβρέθηκαν οι εξής:

"Στη βιβλιοπαρουσίαση παραβρέθηκε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Γιάννη Πρωτούλη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, καθώς και ο δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στο Δήμο Ν. Φιλαδέλφειας - Ν. Χαλκηδόνας, Νίκος Σερετάκης".

Προφανώς δεν αισθάνονταν τόσο υπερήφανοι εκεί που έστειλαν μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ μέλη της Κ.Ε. και τον τοπικό επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης, ώστε παράλειψαν να αναφερθούν σε οποιονδήποτε άλλο. Το ερώτημα που προκύπτει, είναι, τότε γιατί πήγαν; Υποθέτουμε πως οφείλεται στο… γενναίο κι ανυπόταχτο αντιπεριφερειάρχη της (α)Ρένας Δούρου, που είναι και συγγραφέας του μυθιστορήματος που παρουσιάστηκε.

Ενδιαφέρον όμως έχει, μια βιβλιοκριτική, για επίσης ιστορικό μυθιστόρημα, του ίδιου συγγραφέα, που περιγράφεται ως πλήρως αναξιόπιστος, η οποία είχε δημοσιευτεί επίσης στον 902.gr, στις 13-11-14. Σε αυτήν, η εκτίμηση για τους στόχους που υπηρετούσε με το πόνημα του ο συγγραφέας, τη σχέση του με τα αληθινά γεγονότα, και τον πολιτικό του προσανατολισμό, είναι διαμετρικά αντίθετη, με την απόδοση μέγιστων τιμών, μέσω της παρουσίας αντιπροσωπείας κιόλας, με επικεφαλής μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ!!!


Η υπόθεση μου θύμισε, την εποχή που όλοι περίμεναν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, να ψηφίσει για πρόεδρο δημοκρατίας τον Κων/νο Καραμανλή, και να καταρρεύσει εκλογικά. Πριν ακόμη ο τότε πρωθυπουργός, κάνει απότομη στροφή και προτείνει, το Χρήστο Σαρτζετάκη. Ο Στέφανος Τζουμάκας, κορυφαίο στέλεχος και συνεργάτης του, για να δικαιολογήσει τη ψήφο στο Καραμανλή, της "επάρατης" δεξιάς, που θα... έβαζαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, είχε πει το αμίμητο: "Δε θα χαρίσουμε τον Καραμανλή στη δεξιά". Μια καλή "πολιτική" σκέψη λοιπόν, ίσως είναι, "δεν θα χαρίσουμε τον... γίγαντα Τζόκα στη σοσιαλδημοκρατία και τον Μελισσανίδη..."

Στην εύστοχη βιβλιοκριτική που πιο πάνω αναφερθήκαμε, αναφέρονται συγκεκριμένα και τα παρακάτω: 

«Η μυθιστορηματική βιογραφία όπως και το ιστορικό μυθιστόρημα είναι προσφιλή εργαλεία εκείνων που θέλουν να προσαρμόσουν σημαντικά πρόσωπα ή καταστάσεις του παρελθόντος στα δικά τους μέτρα και σταθμά, στις δικές τους διαστάσεις. Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά καθιστούν αυτά τα είδη λογοτεχνίας αγαπημένο πεδίο του αναθεωρητισμού και της συκοφάντησης - απαξίωσης του εργατικού κινήματος. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο συγγραφέας αυτού του είδους της αφήγησης μπορεί να στερείται ταλέντου στη γραφή και σχετικής έστω γνώσης της ιστορίας. Φοβούμαστε ότι και τα δύο αυτά απουσιάζουν από το πόνημα του κυρίου Τζόκα.

Όσον αφορά την τέχνη της αφήγησης, αυτή πέφτει θύμα της αγχώδους αναζήτησης του «πολιτικά ορθού» από το συγγραφέα. Με τον όρο «πολιτικά ορθό» στην προκειμένη περίπτωση εννοούμε την ευθυγράμμιση των ιστορικών συμβάντων του χθες με την όποια ιδεολογία και «ερμηνεία της ιστορίας» διατρέχει σήμερα το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και ειδικά αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος για να εξετάσουμε την ποιότητα των τελευταίων. Εκείνο όμως που εδώ μας ενδιαφέρει είναι ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί να περάσει την «ορθή γραμμή» ο συγγραφέας στην ιστορική βιογραφία του.

…

Ενίοτε το μέτρο ξεπερνιέται και τότε ο αναγνώστης κυριολεκτικά σοκάρεται -ή ψυχαγωγείται ευχάριστα εάν έχει την ανάλογη εύθυμη διάθεση: Στη σ. 147, λόγου χάρη, όπου με την εφημερίδα της 25ης Οκτωβρίου 1929 στο χέρι σπεύδει ένας γείτονας στο φτωχικό της οικογένειας Σουκατζίδη στο Αρκαλοχώρι για να τους πληροφορήσει ότι οι αξίες κατέρρευσαν στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης κατά 40-60% (!!!). Προφανώς στο χωριό είχαν πλήρη ανάλυση για τις βραχυπρόθεσμες και μακροχρόνιες συνέπειες του χρηματιστηριακού κραχ είτε επειδή επένδυαν το υστέρημά τους στην Ουόλ Στριτ, είτε επειδή, όπως αφήνει να εννοηθεί ο συγγραφέας, συντηρούσαν κάποιο άτυπο ακαδημαϊκό κέντρο πολιτικών και οικονομικών επιστημών (!!!) -ας αφήσουμε κατά μέρος ότι η πληροφορία είναι απόλυτα λανθασμένη (τις ελληνικές εφημερίδες εκείνης της ημέρας τις απασχολούσε η δίκη των ληστών Κουμπαίων ενώ το «κραχ» πολύ απείχε από το 40%- ας άνοιγε μια εφημερίδα της εποχής ο μυθοπλάστης κος Τζόκας!).

Εντάξει, αυτό το χρηματιστηριακό να το παραβλέψουμε. Η κεραμίδα όμως (ας μην την πούμε τίποτε χειρότερο) έρχεται και από αλλού. Σε ένα σημείο, στα 1936, ο δέσμιος πλέον Ναπολέων Σουκατζίδης στη μεταγωγή του μεταξύ Άη Στράτη και Ακροναυπλίας φέρεται να αγνοεί ότι έγινε «πραξικόπημα» -ο συγγραφέας εννοεί μάλλον ότι ο Μεταξάς ανέλαβε την εξουσία (σ. 199-200 του έργου). Το μαθαίνει τυχαία από τον πατέρα του όταν τον συναντά σε σύντομη στάση στα κρατητήρια του Πειραιά!!! Ο αναγνώστης μπορεί εύλογα να συμπεράνει ότι ο Σουκατζίδης αγνοούσε επίσης το λόγο για τον οποίο βρισκόταν στις φυλακές. Το γνώριζε άραγε ότι ήταν κομμουνιστής και ότι αυτούς ο Μεταξάς και σύμπασα η αστική τάξη τους κυνηγούσε;… Παίζεται...

Μια που μιλάμε για κομμουνιστή και κομμουνιστές, ακόμα και αν καταλήξει ο αναγνώστης ότι ο Σουκατζίδης κάτι είχε περί κομμουνισμού υποψιαστεί, ο συγγραφέας της «ιστορικής βιογραφίας» προφανώς ελάχιστα πράγματα γνωρίζει σχετικά. Στις 300 σελίδες του έργου σπανίζουν -είναι τρεις ή τέσσερις- οι αναφορές στο κομμουνιστικό κίνημα και πολύ περισσότερο στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Το τελευταίο, για την ακρίβεια, αναφέρεται δύο φορές. Την πρώτη (σ. 191) με αφορμή τις συλλήψεις του Ιουνίου 1936 κομμουνιστών και συνδικαλιστών στο Ηράκλειο τονίζεται ότι το «κόμμα» (δεν κατονομάζεται - υποθέτουμε εύλογα ότι πρόκειται για το ΚΚΕ) δεν πρόβλεψε τα όσα ο «Στέλιος» είχε προβλέψει -δηλαδή την καταστολή και τις συλλήψεις. Η δεύτερη αναφορά (σ. 245-246) το «κόμμα» (υποθέτουμε και πάλι εύλογα ότι πρόκειται για το «ακατανόμαστο» ΚΚΕ) λοιδορείται ότι κράτησε «υπεύθυνη στάση» και έτσι οι κρατούμενοι της Ακροναυπλίας παραδόθηκαν «αμαχητί» στους Γερμανούς το 1941. Αυτά και μόνο αυτά!

Μα και τα υπόλοιπα, κάτω από το άγχος της προσαρμογής των γεγονότων του άλλοτε στα μέτρα και τα σταθμά του κυρίου Τζόκα και του πολιτικού του χώρου, γίνονται αφύσικα, ακατανόητα και τελικά, όπως ο μέσος αναγνώστης υποπτεύεται, «φτιαχτά» «κατασκευασμένα». Στην Ακροναυπλία του μυθιστορήματος δεν φαίνεται να υπάρχει κανενός είδους κομματική ζωή, καμία οργάνωση, τίποτε. Οι συζητήσεις και τα καθημερινά παρουσιάζονται να λύνονται σε επίπεδο παρέας, συντροφιάς καφενείου.

Φυσικά, πρόκειται για ένα είδος πολιτικής που ο κύριος Τζόκας -αν και πετυχημένος πολιτευτής ο ίδιος- δεν μπορεί να γνωρίζει. Η προσαρμογή όμως αυτών που έγιναν χθες σε αυτό που εμείς θέλουμε να είναι το σήμερα, υπονομεύει καίρια την αξιοπιστία του έργου -αμάρτημα θανάσιμο για τη μυθιστορία και την αφήγηση ιστορικής βιογραφίας. Θα κέρδιζε το έργο εάν ο συγγραφέας του ξεχνούσε για λίγο την κομματική, ιδεολογική και τελικά ταξική του υπόσταση-τοποθέτηση. Εάν προσπαθούσε να δει -όπως λέει ο Πιραντέλο- λίγο μέσα από τα μάτια των πεθαμένων.

…

Αυτό που για μας μένει είναι το χρέος. Το χρέος να τιμήσουμε τον κομμουνιστή Ναπολέοντα Σουκατζίδη, τους 199 συντρόφους του της ματωμένης Πρωτομαγιάς, τους αμέτρητους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στο άδικο, ενάντια στο ναζισμό, ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να τους τιμήσουμε με το μόνο τρόπο που αρμόζει σε πολιτικά ελεύθερους ανθρώπους. Συνεχίζοντας το έργο τους από εκεί όπου το άφησαν, παίρνοντας τη σκυτάλη που τους έπεσε, αψηφώντας την ομοβροντία που τους σκότωσε -και ναι, γιατί όχι, εκδικούμενοι εκείνους που τους σκότωσαν- σαν ενόχους, σαν σύστημα, σαν μηχανή εκμαυλισμού και εκμετάλλευσης των συνανθρώπων μας και εμάς των ίδιων. Στιγματίζοντας επίσης ανελέητα τους μικρούς και ανύπαρκτους συκοφάντες που προσπαθούν να χαμηλώσουν το εργατικό κίνημα στο δικό τους ανυπόληπτο ύψος».

Ερωτηματικό παραμένει, τι είναι αυτό που πραγματικά έφερε τόσο κοντά, το ΚΚΕ, με το συγγραφέα, ο οποίος είναι γνωστός οπαδός του Δ. Μελισσανίδη και της «Αγιά Σοφιάς» του. Όπως επίσης το ΚΚΕ, με διάφορα δορυφορικά σχήματα των επιχειρηματικών συμφερόντων. Ποια δηλαδή εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, διέκριναν εκεί στο ΚΚΕ, ότι υπηρετούνται μέσω των συγκεκριμένων προσώπων και «οχημάτων», ώστε αποφάσισαν όχι μόνο να τιμήσουν με τη παρουσία τους, μια απλή περιφερειακή παρουσίαση ενός μυθιστορήματος, αλλά και να στείλουν μέλος του Π.Γ. και αντιπροσωπεία της Κ.Ε. του κόμματος! Γιατί σε φωτογραφίες, είδα κι άλλα στελέχη που δεν αναφέρονται πουθενά. Πάλι καλά που δεν ήρθε ο ίδιος ο Γ.Γ. του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, εκτός αν δεν ήρθε γιατί βρίσκεται σε διακοπές…

Αν υπάρχει κάτι βέβαιο, είναι, πως πολιτικά, ο Σπύρος Τζόκας, δεν άλλαξε τίποτα και σε τίποτα…Παραμένει ίδιος κι απαράλλαχτος!