Πότε ο Γιάννης δε μπορεί, πότε ο κ@λος του πονεί…

Κάθε εξουσία, στο πλαίσιο της προσπάθειας που καταβάλει για τη διατήρηση και τη διαιώνιση της, φροντίζει να έχει στη διάθεση της, μηχανισμούς προβολής της, κι ένα στρατό υποστηρικτών, τα λεγόμενα στην εποχή μας τρολ, άλλοτε κομματάρχες κλπ. Αυτοί οι τελευταίοι, ως εντελώς ετερόφωτοι, ενεργούν στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους, σε συνδυασμό με εκείνο των δυνατοτήτων που τους παρέχει η ηγεσία τους. Αν δηλαδή το αφεντικό έχει ουσιαστικό έργο, η δουλειά είναι εύκολη, ακόμη και για εκείνους που «χάνουν λάδια». Αν δεν έχει, τότε πιο εύκολα αναδεικνύεται η πνευματική τους ένδεια, κι οι επιλογές τους, έχουν περιορισμένο ορίζοντα. Το βέβαιο είναι, πως αν και αναλώσιμοι, αποτελούν συστατικό στοιχείο της ύπαρξης ενός μηχανισμού, το οποίο βρίσκεται στη πρώτη γραμμή του πυρός. Σε πραγματικό πόλεμο, είναι οι φαντάροι που γίνονται κρέας για τα κανόνια. Για παράδειγμα ο Ερντογάν, για να περιορίσει τις επιπτώσεις στο εσωτερικό του, χρησιμοποιεί Τουρκμένους της Συρίας κι άλλους μισθοφόρους τζιχαντιστές, των οποίων η ζωή, δεν έχει καμιά σημασία κι επίπτωση στη πολιτική ζωή του ίδιου και της Τουρκίας.  

Αυτά τα γιουσουφάκια, λοιπόν, έχοντας αναλάβει το ρόλο της προπαγάνδας, στο πλαίσιο που τους δίνεται, και των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν, αναγκαστικά κάνουν κάποιες επιλογές. Αυτές οι τελευταίες, είναι κι εκείνες που δείχνουν που ακριβώς βρίσκεται η κατάσταση. Εν προκειμένω η κατάσταση στο χώρο της πλειοψηφίας.  Η δουλειά τους είναι να υποστηρίζουν κάθε επιλογή, και να επιτίθενται σε όποιους πουν ή κρίνουν αρνητικά το αφεντικό. Η πρωτοβουλία πρέπει να ανήκει στον ηγέτη, και να μην υπάρχει κανείς εξυπνότερος ή ικανότερος από αυτόν, που να είναι σε θέση να πει ή να υποδείξει κάτι καλύτερο.

Σκέφτηκε λοιπόν ο… πάνσοφος Δαλάι Κλάμα ηγέτης, πως μπορεί να καλύψει την απραξία - ανεπάρκεια του, και ταυτόχρονα να αποχτήσει πλεονέκτημα, αν παρουσιάσει ως σπουδαίο έργο, κάποιες από τις υποχρεώσεις που έχει, ως δήμαρχος. Διάλεξε τη καθαριότητα πλατειών ή κάποιων άλλων χώρων, οι οποίες χειμώνα καιρό που δε πατάει κανείς, δεν έχουν σκουπίδια, δε χρειάζεται παρά λίγος χρόνος, ένα βυτιοφόρο με μάνικα, ένας εργάτης, να ρίξουν νερό με πίεση, κι ένας φωτογράφος, κι αυτό να παρουσιαστεί ως σπουδαίο έργο.  

Δώστου λοιπόν κάθε τόσο, φωτογραφίες και δελτία τύπου, δώστου διθυραμβικά σχόλια από τα γιουσουφάκια, λάικ και προσπάθεια δημιουργίας ενθουσιασμού σε εκείνους που αντιλαμβάνονται ως κορόιδα που εύκολα μπορούν να ξεγελαστούν με εντυπώσεις. Στην επίθεση η ομάδα, με ανεβασμένο το ηθικό, αφού μετά τόσους μήνες, επιτέλους έχει κάτι να παρουσιάσει, βάζει… κάθε τόσο γκολ, κι αποκρούει απόπειρες αντεπιθέσεων…

Για να μη μασάμε τα λόγια μας, θα το πούμε ευθέως. Πρόκειται για τη πλέον ηλίθια επιλογή! Όποιου το μυαλό, αληθινά δουλεύει στο κεφάλι του, θα έπρεπε να είναι η τελευταία. Αν υπήρχε κάτι βέβαιο, είναι αυτό που έχει ακολουθήσει. Δηλαδή οι πολιτικοί αντίπαλοι, κι οι πολίτες, να αντιπαραθέτουν, ανεβάζοντας από δεκάδες περιοχές στη πόλη μας, την αθλιότητα και την εγκατάλειψη που υπάρχει σε όλη την έκταση της. Σε αυτούς δε μετράμε όσους απλά παρακολουθούν, χωρίς να συμμετέχουν στο δημόσιο διάλογο, που όμως φυσικά βλέπουν και κρίνουν. Προσωπικά ποτέ δεν έχω ασχοληθεί ή κρίνει δημοτική πλειοψηφία, για τις επιδόσεις της στη καθαριότητα. Με τη σημερινή, το έκανα κατ΄ εξαίρεση, μόνο στις περιπτώσεις που θέλησαν να παρουσιάσουν δράσεις εθελοντών, σε δυο σημεία της Ν. Χαλκηδόνας, και μόνο σε σχέση με αυτές ακριβώς τις δράσεις. Ήταν και είναι αυτό που λέει ο λαός, τα θέλει ο κ@λος τους… κι επειδή πάνε γυρεύοντας, μπορεί να ασχοληθώ ξανά.

Σήμερα δέχονται καταιγισμό εικόνων απόλυτης εγκατάλειψης της πόλης, σε όλο το μήκος και το πλάτος της, και για όποιον θα ήθελε να ασχοληθεί, δεν υπάρχει τελειωμός. Το Ζεφύρι και οι φτωχογειτονιές του Πεκίνου, με τις οποίες παρομοίασε τη πόλη μας, αυτός που σήμερα έχουμε για δήμαρχο, ως αποτέλεσμα της πολυποίκιλης βίας που προηγήθηκε, είναι πεντακάθαρα σε σχέση με μας.

Η ομάδα που βρισκόταν στην επίθεση, τώρα κάνει απεγνωσμένη άμυνα και τρώει το ένα γκολ μετά το άλλο!!! Προσπαθεί να λοιδορήσει όσα δημοσιεύονται, δίνοντας μια εικόνα του τερματοφύλακα, που δέχεται γκολ και λέει έλα μωρέ, τους άφησα να τα βάλουν, σιγά τα γκολ που δεχτήκαμε, εμείς έχουμε βάλει λιγότερα αλλά πιο όμορφα… Οι παλιότεροι ίσως θυμούνται ένα τερματοφύλακα του Ολυμπιακού, το Μιχάλη Μυλωνά. Έτρωγε τόσα πολλά κοροϊδίστικα γκολ, που είχε γίνει σύνθημα στα γήπεδα το «είσαι σα το Μυλωνά», για όποιο τερματοφύλακα, δεχόταν αδικαιολόγητα γκολ. Αυτό ακριβώς θυμίζει η σημερινή πλειοψηφία και τα γιουσουφάκια της, που πλέον έχουν περάσει προ πολλού τη μεσαία γραμμή του γηπέδου, και παίζουν απελπισμένο κατενάτσιο στη περιοχή τους, δεχόμενοι αλλεπάλληλα τέρματα. Αυτό ακριβώς, και κάποιον ακόμη,  θυμίζει η αμήχανη ανακοίνωση του δήμαρχου. Τον Άκη Τσοχατζόπουλο, που ήταν πρωταθλητής του κενού λόγου. Μπορούσε να μιλάει ώρες, χωρίς να λέει τίποτα!

Αδυνατώντας να υπερασπιστούν πλέον τον εαυτό τους, αναδεικνύουν συστηματικά τον αντίπαλο τους. Έτσι βλέπουμε όχι μόνο τα γιουσουφάκια, αλλά και τον σπάνιας ικανότητας στη δημιουργία υπέρογκων χρεών δήμαρχο τους, να συγκρίνουν όλο και πιο ταχτικά, όλο και πιο συστηματικά, τον εαυτό τους, με τους προηγούμενους, που όμως είχαν χαρακτηρίσει και χαρακτηρίζουν ανίκανους, αναποτελεσματικούς, χωρίς έργο, άχρηστους! Ποιος νοήμων δε καταλαβαίνει, πως αυτή η ανόητη σύγκριση, αποτελεί έσχατο μέσο, για να επιπλεύσουν, πριν βουλιάξουν οριστικά; Αν δηλαδή είσαι ανταγωνιστικός εκείνων που κατηγορούσες, σημαίνει πολύ απλά, πως είσαι συγκρίσιμο μέγεθος τους.

Σήμερα προβάλλουν ακόμη μια δικαιολογία, που κι αυτής ο χαρακτήρας, προσδιορίζει φυγόπονους. Ο ικανός κι αποτελεσματικός, δε ψάχνει δικαιολογίες. Αν φταίει αναλαμβάνει τις ευθύνες του, γνωρίζοντας πως η συνέχεια θα τον δικαιώσει. Στον ακαμάτη και τον ανεπρόκοπο, όμως, πρέπει κάτι ή κάποιος άλλος να φταίει. Αν μάλιστα αυτός ο άλλος δε μπορεί να μιλήσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό του, τόσο το καλύτερο. Μας λένε φταίει ο κοροναϊός! Κρύβουν τις ευθύνες τους, πίσω από οτιδήποτε βρουν, προκειμένου να μη τις αναλάβουν. Αύριο θα φταίει το καλοκαίρι, μεθαύριο το δεύτερο κύμα του ιού, μετά τα Χριστούγεννα, ύστερα έχει ο θεός τι άλλο θα σκαρφιστούν, για να κρυφτούν. Είναι αυτό που λέει ο σοφός λαός, πότε ο Γιάννης δε μπορεί, πότε ο κ@λος του πονεί…

Ο κορονοϊός που τώρα τους φταίει, έχει συμβάλλει στο ακριβώς αντίθετο. Τους έχει ευνοήσει δραματικά! Μεγάλο μέρος της πόλης, μπορεί και το μεγαλύτερο, επιβαρύνεται από μη κατοίκους. Υπάρχουν χιλιάδες επισκέπτες – καταναλωτές, κι αντίστοιχα διερχόμενοι από και προς διάφορες κατευθύνσεις. Τα μαγαζιά ήταν κλειστά, το άλσος κλειστό, ο δήμος χωρίς δραστηριότητα, οι δρόμοι με ελάχιστη κυκλοφορία που έδινε μεγάλη ταχύτητα σε όποιον κυκλοφορούσε, μη εξαιρουμένων των απορριμματοφόρων. Το λιγότερο προσωπικό δεν είναι επαρκής δικαιολογία.

Αν συνυπολογίσουμε πως αυτή τη περίοδο, ο δήμαρχος, δεν έχει τη δυνατότητα που το προηγούμενο διάστημα είχε, όταν εγκατέλειπε το δήμο, για να αλωνίζει για θεατρικές παραστάσεις στην Ελλάδα και τη Κύπρο, σημαίνει πως η εμμέσως ομολογούμενη ανημπόρια αυτής της δημοτικής πλειοψηφίας, ξεπερνά κάθε προηγούμενη. Ακόμη κι εκείνη της Ευτ. Γαϊτανά, που εδώ που τα λέμε, κρίνοντας από τη σύνθεση και την… αποτελεσματικότητα της, αποτελεί φυσική της συνέχεια.

Στο μεταξύ, αυτή η δημοτική πλειοψηφία, είναι η πρώτη, που πλαισιώνεται από αφοσιωμένους εθελοντές οι οποίοι συμπληρώνουν με τη δουλειά τους, τις υπηρεσίες που πληρώνουν οι δημότες, για να τις προσφέρει ο δήμος. Με γκαφατζίδικο, στη καλή περίπτωση, τρόπο, διατυμπανίζουν έμμεσα αλλά σαφέστατα, πως η δημοτική τους πλειοψηφία, δε μπορεί να τα καταφέρει, αλλά αυτό είναι για όσους καταλαβαίνουν τι κάνουν… Η πραγματικότητα είναι πως αν τους πιστέψουμε, συμβάλλουν στη καθαριότητα δρόμων, πεζοδρόμιων κλπ, κλαδεύουν, και φυσικά στερούν δουλειά από κάποιους άνεργους, που καλό θα ήταν ο δήμος να προσλάβει. Καλό για το δήμο και τους κατοίκους, καλό για τους άνεργους που αναζητούν δουλειά, καλό για όσους πουλάνε είδη ή υπηρεσίες, κι αναζητούν καταναλωτές, οι οποίοι με τη σειρά τους πρέπει να έχουν εισόδημα.  

Κλείνοντας θα πούμε, πως με τόσα μυαλά, τόσα λεφτά, ολόκληρο δημοτικό μηχανισμό, αυτή η δημοτική πλειοψηφία, και τον άριστο προβοκάτορα να είχε στα σωθικά της, για να τη ρίχνει σε παγίδες, δε θα κατάφερνε να κάνει διαρκώς τόσο εξαίσιο «στριπτίζ», κι ακατάπαυστα να διαλέγει το λάθος δρόμο, ίσως βέβαια γιατί είναι κατήφορος…