Σπασμένο γυαλί ο δήμος με το Γιάννη Βούρο…

.

Ενεργοποιήθηκε το ρήγμα Γρετζελιά και αναμένεται να δώσει πολλούς μετασεισμούς;

Η φημολογούμενη απομάκρυνση του συνδυασμού Γρετζελιά, από το μπλοκ που συνιστά τη τρέχουσα πλειοψηφία, αρχικά αποτελεί απόδειξη της ανικανότητας του περιοδεύοντος για θεατρικές παραστάσεις, και συνεπώς πλημμελώς εκτελούντα τα καθήκοντα του, δήμαρχου. Εννοείται πως οποιαδήποτε τέτοια εξέλιξη, δε διακυβεύει τη πλειοψηφία και τις επιδιώξεις των επιχειρηματικών συμφερόντων, εντός του δημοτικού συμβούλιου. Συνεπώς στα μείζονα για τη πόλη ζητήματα, δε πρόκειται να αλλάξει το παραμικρό. Ο δήμος θα συνεχίσει να λειτουργεί και να αποφασίζει, σα θυγατρική τους.

Θεωρητικά αυτό το διαζύγιο, φαίνεται απονενοημένη ενέργεια, αφού η απόλυτη πλειοψηφία, χάνεται. Η ανυπαρξία οποιουδήποτε σχεδίου για τη πόλη, πλην της πειθήνιας υποταγής σε ότι εξυπηρετεί τα επιχειρηματικά συμφέροντα, σε συνδυασμό με την αδυναμία της πλειοψηφίας να παράξει έργο, και την άρνηση του δήμαρχου, να ασχοληθεί αποκλειστικά και να αφιερωθεί ουσιαστικά με το δήμο, είναι οι αιτίες για όσα διαδραματίζονται. Από τη στιγμή που η πλειοψηφία δεν έχει κανένα σχέδιο, και δε παράγει κανένα έργο, είναι αναγκασμένη να βασίζεται σε ρουσφέτια, για να συντηρήσει την επιρροή στους ψηφοφόρους της. Τα ρουσφέτια όμως είναι σα το τζόγο, πολλοί παίζουν, λίγοι κερδίζουν

Όλα δείχνουν πως η τρέχουσα πλειοψηφία που συγκροτήθηκε υπό το Γιάννη Βούρο, πέρασε στην αποσύνθεση, πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη στην ιστορία των δυο πόλεων μας. Πιο γρήγορα ακόμη κι από εκείνη της Ευτ. Γαϊτανά! Η ανικανότητα του περιοδεύοντος ηθοποιού, να συνθέσει, είτε οφείλεται στις άλλες ασχολίες του, είτε οφείλεται σε έλλειψη προσόντων, είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Ακόμη κι εγώ που καμιά αμφιβολία δεν είχα για την εξέλιξη, αυτής της πλειοψηφίας, δε περίμενα τόσο γρήγορα, τέτοιο κατάντημα. Η ανύπαρκτη δήθεν προγραμματική σύγκλιση, που επικαλούνταν στην έναρξη της θητείας τους, οδηγούσε με ακρίβεια στη προγραμματισμένη απόκλιση, γιατί απλούστατα η συμφωνία, ήταν μεταξύ προσώπων κι όχι πολιτικών. Είναι γνωστό φυσικά, πως κανένας αρπακολλατζής, ποτέ δεν έχει καλό αποτέλεσμα, ούτε ποιότητα στη δουλειά του.

Όλοι ξέρουμε πως οι παραδοσιακές – συστημικές  πολιτικές δυνάμεις, σε όλα τα επίπεδα, βασίζουν την εκλογική και πολιτική τους κυριαρχία, σε πλάτες,  υποσχέσεις, ρουσφέτια, αναθέσεις έργων, προμηθειών κλπ, γενικώς αλισβερίσια ανάλογα με την εκλογική επιφάνεια των πρόθυμων να ανταλλάξουν τη ψήφο και την όποια επιρροή τους. Αυτή η φάμπρικα έχει δυο όψεις. Η μια είναι η ικανοποίηση των υπεσχημένων, η οποία εξασφαλίζει την ανθρώπινη μάζα που γίνεται ασπίδα της εξουσίας, κι εκλογικός μηχανισμός. Η άλλη είναι η μη ικανοποίηση των ρουσφετιών, τα οποία μένουν ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, κι οι κοροϊδεμένοι – απογοητευμένοι, στη καλή περίπτωση, επενδύουν στον επόμενο που θα… δεσμευτεί να τους ικανοποιήσει, αν κι εκείνο τον αναδείξουν στην εξουσία. Στη κακή περίπτωση όμως, μπορεί να γίνουν τελάληδες της αναξιοπιστίας, και όλων των ελαττωμάτων εκείνων που τους εξαπάτησαν.

Οι ρουσφετολόγοι πολιτικοί, αέναα, παλεύουν ανάμεσα στις δυο καταστάσεις. Είναι γνωστό πως πάντα οι υποσχέσεις, είναι πολλαπλάσιες εκείνων που θα υλοποιηθούν. Αυτή τη μάζα που τελικά θα κοροϊδέψουν, πρέπει να τη χειριστούν με τρόπο, που να μη την εξαγριωθεί και στραφεί εναντίον τους. Συνήθως, αν όχι πάντα, χρησιμοποιούν γεγονότα που πολλές φορές οι ίδιοι δημιουργούν, για να δώσουν την εντύπωση, πως τους εμπόδισαν άλλοι πολιτικοί τους αντίπαλοι, που καραδοκούν να πάρουν τη ψήφο τους. Με όση περισσότερη αληθοφάνεια το κάνουν, τόσο περισσότερους θα κρατήσουν κοντά τους, ή δε θα πάνε στους εκλογικούς αντίπαλους τους.

Η συνήθης κίνηση προσώπων που περιφέρονται από συνδυασμό σε συνδυασμό και από επικεφαλής σε επικεφαλή, σε αυτό βασίζεται. Φυσικά πάντα υπάρχουν οι «αιτίες» που δικαιολογούν την ανάγκη, τα πρόσωπα να μετακινούνται στις διάφορες παρατάξεις, που κι αυτές είναι συνήθως «μονοετούς» καλλιέργειας.

Όσο πιο υπηρέτες του λαού δηλώνουν, τόσο πιο σίγουρο είναι πως θέλουν το λαό να υποδουλώσουν. Εξάλλου τα έργα τους, αυτό αποδεικνύουν. Ο δήμος μας δε θα μπορούσε, και δεν αποτελεί εξαίρεση.

Αυτές τις μέρες, ζούμε τα αποτελέσματα της ανικανότητας της δημοτικής πλειοψηφίας, η οποία με στρατιωτική ορολογία, δείχνει να είναι Ι5. Με πιο απλά λόγια, δεν είναι ικανή να υπηρετήσει τη θητεία της με επάρκεια. Με όρους στρατού, θα έπαιρνε απολυτήριο χωρίς να υπηρετήσει.

Πιο συγκεκριμένα, στη γειτονιά της πλειοψηφίας, που μετεκλογικά μορφοποιήθηκε, έχει ενσκήψει μια ακόμη κρίση, που παίρνει δημόσιο χαρακτήρα. Υπάρχει ερωτηματικό πια είναι η βάση αυτής της κρίσης. Η βάση βρίσκεται στη προεκλογική περίοδο, στους λόγους και το τρόπο που συγκροτήθηκαν συνδυασμοί, στις παρεμβάσεις εξωδημοτικών και επιχειρηματικών παραγόντων, οι οποίοι βεβαίως ενδιαφέρονται για τη γειτονιά μας, όσο οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι κι άλλοι Ευρωπαίοι και μη, αποκαλούμενοι σύμμαχοι μας, για τη χώρα μας. Τη πάρτι τους και τα συμφέροντα τους να εξασφαλίζουν, κι ας πάνε να πνιγούν οι αφελείς πολίτες που τους πιστεύουν κάθε φορά.

Κάτι που δείχνει ορατό, κι αποτελεί γεγονός, είναι πως μπορεί το πρόβλημα να οφείλεται στις προσλήψεις για το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ, που δεν έγιναν. Νομίζω αυτό έχει απόλυτη βάση. Ένα δεύτερο, που επίσης νομίζω δε θα γίνει, είναι η  εκλογή συμπαραστάτη του δημότη. Όταν το ίδιο κορυφαίο πρόσωπο, κάνει προτάσεις και δίνει υποσχέσεις σε περισσότερα από ένα άτομα, για την ίδια θέση, είναι προφανές πως οι πολλοί θα μείνουν εκτός. Και θα λένε ο απατεώνας, μου υποσχέθηκε και με κορόιδεψε. Αυτό για να μη συμβεί, πρέπει κάποιος να φταίει. Πρέπει κάποιος να φανεί πως εμποδίζει να υλοποιηθεί. Έτσι θα μπορεί μετά να πει σε όλους ξανά, εγώ εσένα ήθελα, αλλά οι άλλοι δε με άφησαν. Και να ελπίζει πως όλοι θα είναι τόσο κορόιδα, που θα το πιστέψουν. Ωστόσο σίγουρα δε θα μπορούν να αποδείξουν την απάτη.

Αν τα παραπάνω αφορούν προσλήψεις, υπάρχουν κι άλλα που έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Ας πούμε η διαπίστωση, πως δεν είναι απαραίτητη η απόλυτη πλειοψηφία, στη σύνθεση του δημοτικού συμβούλιου. Φρόντισε η κυβέρνηση της ΝΔ να ακυρώσει στη πράξη την απλή αναλογική, ώστε ποτέ οι πολίτες να μην αντιληφτούν τα καλά της. Νομοθέτησε την υποβάθμιση του κυρίαρχου δημοτικού συμβούλιου, με ανάδειξη σε κύριο αποφασιστικό παράγοντα των Επιτροπών Οικονομικών και Ποιότητας ζωής, στις οποίες δεδομένα έχει πλειοψηφία η παράταξη του δήμαρχου, ο οποίος ήδη, έχει υπερεξουσίες.

Κάτι άλλο μπορεί να είναι το γεγονός, ότι ωρίμασαν καταστάσεις που έτρεχαν και τρέχουν στο παρασκήνιο, οι οποίες μπορούν να αναδείξουν μια νέα, αφανή πλειοψηφία. Η οποία θα ενεργοποιείται στο βαθμό που χρειάζεται, όποτε κρίνεται σκόπιμο, και με τη ψήφο της, θα καθορίζει τις αποφάσεις. Ας μην αποκλείσουμε όμως το ενδεχόμενο, μια τέτοια πλειοψηφία να είναι κι εμφανής, και κάποιοι να αναλάβουν πόστα. Εφόσον τελικά, η παράταξη Γρετζελιά, πάρει διαζύγιο από τη παράταξη Βούρου, μπορεί επίσης να δούμε, να εμπλουτίζεται η πλειοψηφία με νέα μέλη, τα οποία θα… ορκίζονται πως το εμπόδιο ήταν ο Γρετζελιάς. Φυσικά οποιοδήποτε διαζύγιο, όπως στη ζωή, έτσι κι εδώ, δεν αποκλείει την επανένωση σε επόμενη φάση…

Το μείζον όμως στη παρούσα συγκυρία, που ενεργοποιεί το ρήγμα Γρετζελιά, που αναμένεται να δώσει στη συνέχεια πολλούς μετασεισμούς, είναι η πίεση που δέχεται η πλειοψηφία, από τους αναμένοντες διορισμό. Κάπως πρέπει να εκτονωθεί, κάποιος πρέπει να φταίει. Ο Π. Γρετζελιάς, είναι κατάλληλη περίπτωση, για να καλυφτεί η ασυνέπεια και η κοροϊδία, απέναντι στις διάφορες λίστες, με τις οποίες, όπως μαθαίνουμε, κυκλοφορούν οργισμένοι παράγοντες του τόπου, κι απειλούν θεούς και δαίμονες… Στο πλαίσιο αυτό, ακόμη κι ο Γ. Καραβίας, που ανεξάρτητα από το κομβικό ρόλο που έπαιξε για να κλίνει η πλάστιγγα υπέρ Βούρου, πάντα είναι από τις πλέον σεμνές και ήρεμες παρουσίες. Η ανάγκη όμως να βρεθούν φταίχτες, εκτός από τους πραγματικούς, οδηγεί στο αποτέλεσμα, ένας μέγας ευεργέτης τους, που κάποια στιγμή υπάκουσε στη συνείδηση του, να χαρακτηρίζεται προδότης!  

Οι αληθινοί φταίχτες, είναι εκείνοι που προεκλογικά υπόσχονταν λαγούς με πετραχήλια, προκειμένου να υφαρπάξουν τη ψήφο, εκπαιδευμένων στα ρουσφέτια ψηφοφόρων. Είναι εύκολος τρόπος, να παπαρολογείς προεκλογικά, πως θα βρεις λεφτά και θα ταχτοποιήσεις κόσμο, εξασφαλίζεις ψήφους από τα αντίστοιχα κοινωνικά στρώματα, που ψηφίζουν με παρόμοια κριτήρια. Όταν έρχεται η ώρα της επαλήθευσης, και πρέπει να εκπληρώσεις όσα υποσχόσουν, μόνο αν κάτι που δε μπορούσε να προβλεφτεί, μπορεί να σου επιτρέψει να διαφύγεις της οργής των εξαπατημένων.

Αυτό λοιπόν που κυρίως ενεργοποιεί το ρήγμα Γρετζελιά, είναι το αθόρυβο «κίνημα της υπόσχεσης», που αν οι συμμετέχοντες, διοχέτευαν την ενεργητικότητα τους σε συλλογικούς αγώνες, θα είχαν ως δικαίωμα, κι αυτά που επιδιώκουν σερνόμενοι πίσω από πολιτικάντηδες, και πολύ περισσότερα. Κυρίως θα είχαν ακέραια την αξιοπρέπεια τους και δε θα προσκυνούσαν κανένα!