Γιατί είναι προσβλητική η παρέμβαση στην παρέλαση της Νέας Φιλαδέλφειας;

.

 Γιάννης Παπαδήμας*

Τι στ’ αλήθεια τιμά τους αγωνιστές; Σίγουρα πολλοί από αυτούς θα συγκινούνταν βαθιά εάν άκουγαν τον ύμνο του ΕΑΜ σε μια παρέλαση, όμως, όταν αυτό έγινε στο Χαλάνδρι το 2014, βουλευτές της Ν.Δ., όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης, επέκριναν έντονα την ανάκρουση του ύμνου. Το πώς λοιπόν τιμώνται οι αντιστασιακοί επιλέγεται από τους εκάστοτε κρατούντες...

Πολλά έχουμε ακούσει και δει για την παρέμβαση στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ας ξεκινήσουμε πρώτα με το νομικό σκέλος: Σύμφωνα με το άρθρο 191 Α του Ποινικού Κώδικα:

1. «Οποιος δημόσια αφαιρεί, καταστρέφει, παραμορφώνει ή ρυπαίνει την επίσημη σημαία του κράτους ή έμβλημα της κυριαρχίας του ή ηχητικά παρεμποδίζει τη δημόσια ανάκρουση του Εθνικού Υμνου, και έτσι εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη, τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο έτη ή χρηματική ποινή».

2. Με την ίδια ποινή τιμωρείται όποιος τελεί πράξεις ρύπανσης ή φθοράς σε τόπους ιδιαίτερης εθνικής ή θρησκευτικής σημασίας καθώς και σε χώρους φύλαξης νεκρών ή νεκροταφεία και προκαλεί έτσι φόβο ή ανησυχία σε αόριστο αριθμό ανθρώπων, εφόσον η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα με άλλη διάταξη».

Οπως αντιλαμβανόμαστε, καμία από τις παραπάνω πράξεις δεν έγινε και συνεπώς το έγκλημα δεν στοιχειοθετείται. Διασταλτικές ερμηνείες σε ποινικές διατάξεις παραβιάζουν το Σύνταγμα (άρθρο 7, παρ. 1) και συνεπώς καταδίκη δεν μπορεί να υπάρξει.

Επιθυμεί λοιπόν ο βουλευτής κ. Μπογδάνος να παραβιαστεί το Σύνταγμα, προκειμένου να τιμωρηθούν τα κορίτσια, κι αν όχι, αλήθεια, σε ποια διάταξη σχεδιάζει να στηρίξει τη μήνυσή του (μήπως στο άρθρο 200 για τις θρησκευτικές συναθροίσεις); Πέρα όμως από αυτό, επιθυμεί αυτός ή μερικοί άλλοι να φυλακίζεται (!) κι αν ναι, για πόσο, όποιος προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες;

Οσον αφορά τα υπόλοιπα, παρατηρώ ότι πολλοί είναι βέβαιοι και για το ότι οι παρελάσεις τιμούν τους νεκρούς και για το ότι η κίνηση των κοριτσιών τούς προσβάλλει. Από πού προκύπτει άραγε αυτό; Ποιος όρισε ότι η πράξη αυτή είναι προσβλητική για τους «προγόνους μας που θυσιάστηκαν για την ελευθερία»; Είδατε κάποια αφίσα που γελοιοποιεί αντιστασιακούς ή ακούσατε συνθήματα εναντίον τους; Γιατί τεκμαίρουμε αμάχητα ότι ήθελαν με την πράξη τους να χλευάσουν αγωνιστές;

Και τι στ’ αλήθεια τούς τιμά; Σίγουρα πολλοί αγωνιστές θα συγκινούνταν βαθιά εάν άκουγαν τον ύμνο του ΕΑΜ σε μια παρέλαση, όμως, όταν αυτό έγινε στο Χαλάνδρι το 2014, βουλευτές της Ν.Δ., όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης, επέκριναν έντονα την ανάκρουση του ύμνου. Το πώς λοιπόν τιμώνται οι αντιστασιακοί επιλέγεται από τους εκάστοτε κρατούντες.

Αφού λοιπόν οι πλειοψηφίες αποφασίζουν τον τρόπο απόδοσης τιμών σε αγωνιστές, καταλαβαίνουμε ότι το ποιος θα είναι αυτός είναι υποκειμενικό ζήτημα. Πολλοί θεωρούμε ότι προσβάλλονται με τα απορριμματοφόρα που παρελαύνουν για να διαφημίσει ένας δήμαρχος το έργο του, με το να υποχρεώνονται στρατιώτες (υπό την απειλή φυλάκισης) και μαθητές (με ψυχολογικό πόλεμο από γονείς και καθηγητές) να συμμετέχουν σε παρελάσεις.

Αλήθεια, πόσο τιμά κάποιον (που αγωνίστηκε για την ελευθερία!) ο εξαναγκασμός μας να τον «τιμήσουμε»; Προσβάλλονται από πολιτικούς και στρατιωτικούς που ορκίζονται ενώπιον της σημαίας να τηρούν το Σύνταγμα και τους νόμους αλλά τα παραβιάζουν ωμά, βολεύοντας τα δικά τους παιδιά, παίρνοντας μίζες, παραβιάζοντας ανθρώπινα δικαιώματα.

Προσβλήθηκαν (και μάλιστα άμεσα και όχι έμμεσα), όταν φυλακίστηκαν, όταν εξορίστηκαν, όταν είδαν τα δικαιώματα αυτών και των οικογενειών τους να καταπατώνται από το μετεμφυλιακό κράτος. Οταν τους κόπηκαν οι συντάξεις κι όταν ψεκάστηκαν στα μούτρα από αστυνομικούς με χημικά, αν και ήταν 90 ετών (υπόθεση Γλέζου).

Περίεργο είναι επίσης ότι οι περισσότερες αφηγήσεις από τα ΜΜΕ, τους δασκάλους και τους πολιτικούς για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι στοχευμένα πετσοκομμένες.

Οι αντιστασιακές οργανώσεις αναφέρονται ελάχιστα και ο κύριος σκοπός είναι ένας: να ξεχάσουμε ότι κύριο και καίριο ρόλο στην Αντίσταση είχαν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ. Ετσι οι αγωνιστές της περιόδου αυτής είναι ανώνυμοι («οι νεκροί», «όσοι πολέμησαν», «όσοι θυσιάστηκαν») και οι οργανώσεις τους και οι ηγετικές τους φυσιογνωμίες δεν απολαμβάνουν τις αναφορές που τους αξίζουν. Αλλωστε έχει επιλεγεί για εθνική επέτειος η 28η Οκτωβρίου και όχι, π.χ., η μέρα της απελευθέρωσης ή της λήξης του πολέμου. Η μέρα του Μεταξά και όχι των αντιστασιακών.

Επιπλέον, η βούληση τoυ κάθε ήρωα ερμηνεύεται από τους κρατούντες-πατριώτες και το εθνικό τους αφήγημα. Πρώτα καθορίζουν ποιοι θα αναφέρονται και θα τιμώνται (π.χ. ο Μεταξάς ναι, ο Βελουχιώτης όχι) και στη συνέχεια αποφασίζουν τι θα ήθελαν οι πρόγονοι, αν ζούσαν σήμερα.

Μάλλον, για παράδειγμα, ο Αδωνις και ο Βελόπουλος είναι πεπεισμένοι ότι η στάση ζωής και το έργο τους συνάδουν με τη βούληση των αγωνιστών. Πολλοί, δε, απαιτούν οι ζωές μας να συμβαδίζουν με τις επιθυμίες των προγόνων μας, επιθυμίες τις οποίες θεωρούν ότι οι ίδιοι ακολουθούν. Να μην αποτεφρωνόμαστε, να παντρευόμαστε μόνο με θρησκευτικό γάμο, να διώχνουμε τους μετανάστες κ.ά. επειδή αυτά θα ήθελε ο Κολοκοτρώνης.

Κανείς όμως νεκρός δεν μπορεί να δεσμεύει τις ζωές των ζωντανών και η ζωή του καθενός μας είναι μοναδική και υπέροχη. Ο αγώνας τους για ελευθερία είναι αυθεντικός μόνο αν ήταν για όλους και όχι μόνο για αυτούς και τους ομοίους τους.

Επειδή όμως βέβαιος για το τι τιμά τους προγόνους μας δεν μπορεί να είναι κανείς, κατά πολλούς η πράξη των κοριτσιών ήταν εξαιρετικά τιμητική για όσους αγωνίστηκαν για πραγματική, ουσιαστική ελευθερία.

Ασχετα με αυτό, ο χλευασμός μιας πρακτικής που έχει θεσπίσει το κράτος και άρα μπορεί να είναι ορθή ή εσφαλμένη, σοβαρή ή γελοία κ.λπ., δεν συνεπάγεται αυτόματα και χλευασμό των προσώπων στα οποία αναφέρεται η πρακτική αυτή. Διότι τότε δεχόμαστε ότι δεν μπορεί οι κυβερνώντες να εισάγουν και να διατηρούν πρακτικές εσφαλμένες, εθνικιστικές, μιλιταριστικές ή αστείες. Συνεπώς οι παρελάσεις ταυτίζονται με τους εκάστοτε κυβερνώντες και με κανέναν άλλο.

Στην ενίσχυση του εθνικού-εθνικιστικού αφηγήματος του κράτους, σημαντικό ρόλο παίζουν και τα μεγάλα ΜΜΕ ως γνήσιοι εκπρόσωποι των ισχυρών. Σε πολλά ρεπορτάζ ρωτούν τυχαία (;) πολίτες για το περιστατικό και τυχαία (;) όλοι συμφωνούν ότι ήταν απαράδεκτο κ.λπ., αν και η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί δεν ενοχλήθηκαν, αν δεν το επιδοκίμασαν. Ομως η άποψη αυτών είναι ανάξια λόγου για τα περισσότερα ΜΜΕ, είναι μη άποψη, είναι άποψη επικίνδυνη, που ξεπερνά τις εθνικές κόκκινες γραμμές.

Πράγματι, είναι η άποψη πολλών μη διατεθειμένων να τρώνε αμάσητη την εθνικιστική προπαγάνδα που βασικούς στόχους έχει την ψηφοθηρία και το να μας κάνει πρόθυμους να πολεμήσουμε, αν χρειαστεί, για τα συμφέροντα των ισχυρών επιχειρηματιών, τα παιδιά των οποίων θα απολαύσουν τη ζωή τους σε κάποια χώρα του εξωτερικού σε περίπτωση πολέμου, αφήνοντας την πλέμπα να υποφέρει και να σκοτώνεται.

Και μήπως τελικά να θεσπίσουμε ένα αδίκημα για όσους προσβάλλουν αγωνιστές; Tι θα γράφει η ποινική διάταξη; Ποιες πράξεις θα απαγορεύει; Σε ποιους θα αναφέρεται; Τέτοια διάταξη δεν μπορεί να θεσπιστεί.

ΥΓ.: Ας σκεφτεί ο δήμαρχος N. Φιλαδέλφειας πότε χαρακτήρισε κάποιον δημόσια στο παρελθόν «γελοίο υποκείμενο». To έκανε για ηγέτες χωρών που δολοφονούν αμάχους, για πρώην υπουργούς που καταδικάστηκαν για μίζες, για άλλους εγκληματίες; Ή μήπως πρόκειται για προσωπική αντιπαράθεση, επειδή του χάλασαν το πανηγυράκι; Kαι γιατί ζητά ταυτοποιήσεις; Ποιο έγκλημα τελέστηκε;

*Ασκούμενος δικηγόρος

efsyn.gr