Η εποχή των Απάτσι τέλειωσε, ζούμε στην εποχή των καπάτσι…

.

Ολοκληρώθηκε το παζλ των διορισμών αντιδημάρχων με την ανακοίνωση του Τάσου Κωνσταντινίδη, επικεφαλής του συνδυασμού «Πόλης ενότητα» στο αντικείμενο της παιδείας και την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της ΠΑΕ ΑΕΚ, Ανθή Παπακώστα, στο αντικείμενο της κοινωνικής πολιτικής.

Κάποιοι θα αναλάμβαναν τα πόστα, απλά το ενδιαφέρον εστιαζόταν στο ποιοι τελικά θα ήταν αυτοί. Οι πολλοί ανάμεναν να δουν πρόσωπα από το ψηφοδέλτιο Γρετζελιά. Περίπου κανείς δε περίμενε να δει την εναλλακτική, του από το «ράφι» όπως αποδείχτηκε, Τάσου Κωνσταντινίδη. Προσωπικά για μένα δεν ήταν έκπληξη, αν και όντως δε το θεωρούσα πιθανότερο. Παρακολουθώντας τη πολιτική πορεία του Τ. Κωνσταντινίδη, τα τελευταία χρόνια, και συγκεκριμένα από το μέσο της θητείας Βασιλόπουλου, ήταν φανερό πως θα συνεργαζόταν με οποιοδήποτε του έκανε σχετική πρόταση. Προσωπικά πιστεύω πως ενέργησε κατά συνείδηση και θα κοιμάται τρισευτυχισμένος από την επιτυχία του. Συνεπώς λέω, όπως είπα σε πολλούς που αισθάνθηκαν προδομένοι, με πήραν οργισμένοι, κι εκφράζονταν αναλόγως, πως δεν έχουν δίκιο. Το ότι πρόκειται για ένα άλλο πολιτικά πρόσωπο, από εκείνο το προφίλ με το οποίο ήταν καταχωρημένος στη συνείδηση των πολλών, δεν αναιρεί το γεγονός, πως τα γραπτά κι οι απόψεις του, από καιρό έδειχναν πως έχει πλέον άλλο πολιτικό προσανατολισμό.

Δεν έχω λοιπόν κανένα λόγο να του αποδώσω τίποτα για την επιλογή του, να συνεργαστεί με το συνδυασμό των επιχειρηματικών συμφερόντων, και με ένα πρόσωπο όπως ο Γιάννης Βούρος, που κουβαλάει πολλά και μεγάλα βαρίδια. Εξάλλου δικαίωμα καθενός είναι, να επιλέγει στη ζωή του δρόμο, κι όταν κρίνει πως έχει κάνει λάθος, όσες φορές χρειαστεί, να τον αλλάζει. Δε θα του πω ντροπή σου όπως μου ζήτησαν κάποιοι, δεν έχει καμιά αξία όταν κάποιος ενεργεί κατά συνείδηση. Για παράδειγμα έχει κάποιο νόημα ή επίπτωση και δεν αποδίδω κάτι στο Τ. Κωνσταντινίδη, αν κάποιος πει σε μια εκδιδόμενη, ντροπή σου γι΄ αυτό που κάνεις; Όχι φυσικά, γιατί αν είχε τέτοιο συναίσθημα, δε θα εκδιδόταν.

Ζούμε σε μια εποχή διαφορετική από τις προηγούμενες. Ας πούμε στις παλιές εποχές που οι παίχτες έπαιζαν για τη φανέλα, ήταν έσχατη ντροπή, να αλλάξεις ομάδα, ειδικά ανάμεσα στις τρεις μεγάλες (ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΑΕΚ). Σιγά – σιγά που μπήκαν τα λεφτά και ο επαγγελματισμός στη μέση, αυτά υποχώρησαν. Στη σημερινή εποχή, βλέπουμε γυρολόγους πολιτικούς, που παίρνουν σβάρνα τα κόμματα για να καταφέρνουν να βρίσκονται πάντα στο αφρό και τη διανομή της πίτας. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτά τα πρότυπα, να μη βρουν μιμητές σε όλο το φάσμα της κοινωνίας και των εκφράσεων της, μέχρι τη χαμηλότερη βαθμίδα.

Στη θέση κάποιων θα μπορούσαν να είναι κάποιοι άλλοι, και πάντως οι περισσότεροι από αυτούς που μετακομίζουν από παράταξη, σε παράταξη, αφού ο κύριος λόγος καθόδου τους στις εκλογές, είναι η διαχείριση της εξουσίας και τα ωφελήματα της. Αυτή τη παρακμιακή εποχή ζούμε, και γι΄ αυτό δε θα πρέπει να μας ξαφνιάζουν τέτοια πράγματα. Ας μη ξεχνάμε, πως αυτοί που μιλάνε για την αγάπη στη πατρίδα, είναι εκείνοι που πρωταγωνιστούν στο ξεπούλημα της. Αυτοί που εμφανίζονται λάτρεις της αρχαίας κληρονομιάς μας, είναι οι πρώτοι που ζητάνε να θάψουμε τα αρχαία με ολετήρα την… ανάπτυξη. Αυτοί που κάνουν τους μεγάλους σταυρούς, είναι βουτηγμένοι ως τα μπούνια, σε ότι ο χριστιανισμός θεωρεί αμαρτία. Αυτοί που μιλάνε στο όνομα του λαού, είναι εκείνοι οι «τσοπαναραίοι» που έχουν στείλει τα «ποίμνιο» τους, στα σφαγεία των μνημονίων και όχι μόνο.

Με την ευκαιρία αυτής της κουβέντας, να πούμε πως αποτελεί κανόνα, κάποιος που κατευθύνεται δεξιά, να ξεκινάει τη πολιτική του διαδρομή από αριστερά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο σημερινός Υπουργός Εσωτερικών, Τάκης Θεοδωρικάκος. Υπήρξε Γραμματέας της ΚΝΕ και τότε διέγραφε αληθινούς αριστερούς μαζικά, μετά πέρασε στο ΠΑΣΟΚ κι έγινε δεξί χέρι του Κ. Λαλιώτη. Εδώ και καιρό αποτελεί το δεξί χέρι, το στρατηγό για την ακρίβεια,  του Κ. Μητσοτάκη στη Ν.Δ.

Θα θυμίσω επίσης μια εξαιρετικά επιτυχημένη ατάκα της Αλέκας Παπαρήγα, την εποχή που ήταν Γραμματέας του ΚΚΕ, κι οι Ανδρουλάκης, Δαμανάκη (που είχε κάνει και Γραμματέας του Συνασπισμού), μετακόμισαν ταυτόχρονα με τους νεοφιλελεύθερους Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλο, στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Τη ρώτησε δημοσιογράφος μπροστά στη κάμερα, να σχολιάσει τη μετακόμιση του Μίμη Ανδρουλάκη, κι εκείνη απάντησε, «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του…». Αυτό ικανοποίησε πολλούς που παρέμεναν στο ΚΚΕ, αλλά το αυτί του Ανδρουλάκη, καθόλου δεν ίδρωσε.

Επειδή λοιπόν θέλω να είμαι ειλικρινής με όλους, δε θα πω ούτε ντροπή, ούτε βρήκε ο γύφτος τη γενιά του, ούτε τίποτα παρόμοιο. Αντίθετα θα πω, πως προφανώς αν δε ταιριάζανε, δε θα συμπεθεριάζανε, ναι. Αλλά για να λέμε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη, πολλοί από εκείνους που μπορεί να εκφράζονται ποικιλοτρόπως κατά του Τάσου Κωνσταντινίδη, θα ήταν πρόθυμοι και σφοδρά επιθυμούσαν να βρίσκονταν στη θέση του.

Οι επιλογές πάντως που έχει κάνει ο ικανότατος όπως αποδεικνύεται στις προσποιήσεις, νεοεκλεγέντας δήμαρχος, και αναφερόμαστε σε σειρά κινήσεων είτε του προσκήνιου, είτε του παρασκήνιου, δείχνουν πως πολύ εύκολα μπορεί σημερινοί ευτυχισμένοι, να είναι αύριο πικραμένοι, κι αντίστροφα. Οπότε όσοι βρίσκονται εντός του «κλωβού του ιχθυοτροφείου» κι αδημονούν,  εύκολα θα τσιμπήσουν και σε ψεύτικο δόλωμα και συνεπώς μπορεί ανά πάσα στιγμή, να αλιευθούν και να καταναλωθούν…

Ας πούμε όπως αποδεικνύεται εκείνος που έφαγε τη πιο χοντρή προσποίηση και σε μεγάλο βαθμό καθόρισε το αποτέλεσμα του β΄ γύρου, δηλαδή χάρισε τη νίκη στο Γ. Βούρο, ήταν ο Π. Γρετζελιάς. Τον εξέθεσε, κοινώς το ξεπουπούλιασε, αφού με το καλημέρα διάσπασε το συνδυασμό του, έβγαλε κι εκείνη τη θριαμβευτική ανακοίνωση πως θα κάνει ότι θέλει, και από ρυθμιστής των εξελίξεων που θα μπορούσε να είναι, βρίσκεται ανήμπορος στο περιθώριο κι ο συνδυασμός του είναι ο πρώτος για την ώρα, που έχει επισήμως καταγεγραμμένες απώλειες.    

Γνωρίζω δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, αξιοπρεπέστατους, που απέχουν από τα κοινά, εξαιτίας της κυριαρχίας παρακμιακών συμπεριφορών. Κι αντίστροφα αναξιοπρεπέστατους που πρωταγωνιστούν στα κοινά. Σε εποχές παρακμής, αυτή αγγίζει όλο το φάσμα της κοινωνίας και των εκφράσεων της. Μια τέτοια εποχή ζούμε. Γι΄ αυτό και αυτή τη περίοδο, κυριολεχτικά κυριαρχούν οι πάσης φύσης επιτήδειοι και κατά βάση οι πιο καπάτσοι από αυτούς.

Ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία, πως αυτή η κατάσταση που βλέπουμε σήμερα, είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Η μεγαλύτερη επιτυχία του συστήματος, είναι η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, η αποχή από τα κοινά, τις διεκδικήσεις και τους αγώνες. Αυτό εισπράττουμε σήμερα, κι αυτό θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε όσο αφήνουμε χώρο στους πάσης φύσης καπάτσι.